Gehaast?

Nieuwe instappers, Christo, schoolfeest, Moederdag, tijdschrift, voorstellen portfolio… we proberen er kalm bij te blijven. Door af en toe onderstaand verhaal te lezen tracht ik mijn kalmte te bewaren… Hopelijk lukt het voor de haastigen onder jullie ook.

Op een ochtend werd de schildpad wakker en merkte tot zijn schrik dat hij haast had. ‘Hola,’ riep hij. Maar voordat hij iets kon doen was hij al op weg. Met grote snelheid schuifelde hij vooruit en tegen de middag was hij al een heel eind verder.

Hij jammerde en snikte en sprak zichzelf af en toe ernstig toe, maar het hielp niets. Hij had haast. Ten einde raad schreef hij een brief aan slak:

Geachte slak,

Tot mijn grote verdriet heb ik haast. Wat moet ik doen? vlug!

De schildpad.

Aan het begin van de avond dwarrelde een langzame, nette brief voor zijn neus neer:

Dierbare schildpad,

Wat een tragedie voor u. Haast is zo wreed. Strijd tegen hem en versla hem, vouw hem op tot hij een onbeduidend propje is. Stop hem vervolgens in de grond. Blijf vooral kalm. Als u en ik onze kalmte zouden verliezen, wat dan?

De slak.

De schildpad vouwde zijn haast zo kalm mogelijk op. Laat in de avond was hij daarmee klaar. Hij stopte het onbeduidende, maar nog wel rustloze propje in de grond. Inderdaad dacht hij, nu heb ik geen haast meer. Hij blijf die nacht staan waar hij stond. Hij deed zijn ogen dicht en hij zuchtte zelfs niet meer. Hè hè, was het enige dat hij nog dacht. De volgende dag schuifelde hij heel kalm en terug naar de eik waaronder hij woonde. Eindelijk, dacht hij, moet ik de slak bedanken. Maar niet te vlug. Pas over geruime tijd. En kalm en bedaard vergat hij dat hij ooit haast had gehad.

Uit: Brieven aan bijna niemand anders

Toon Tellegen